It is time, the world should know the true colour of Oranje

They expected this message... and I know most people do not. It leaves me no choice.

On 6 December 2000, just after lunchtime in Bangkok, I witnessed pedophile activities of a group of about 8-10 persons from the Netherlands (not including the entourage). When I saw who was involved, I decided to leave the scene quickly and never tell anyone about it. Back then, I believed this was best for my country and for my own safety. Over 10 years I kept silent and protected the royal family of the Netherlands, as I had recognized Queen Beatrix, prince Claus, crown prince Willem-Alexander, prince Maurits, and minister Korthals. I also saw Mr. Joris Demmink among the support staff facilitating the trip in Bangkok.

Despite my 100% silence, government officials tried to silence me for good. Until the present day, I am hunted down by numerous organizations in Dutch society, even though I did nothing wrong and am by no means a criminal nor a terrorist, or whatsoever. Over a period of more than 10 years I escaped at least 9 attempts at my life. In addition to that, I have been threatened, wrongfully lost my job, was many times assaulted, even drugged, followed by the police and many more things: just to make sure I would 'shut up'. Those 'no-privacy-left' measures that are supposedly meant to catch criminals, are used by the Ministry of Justice to stalk me and dispose of me. After many years of silence and many letters to political leaders in The Hague, all this was sufficient reason to do exactly the opposite. I now speak out.

It started with this one incident on 6 December 2000. It's well known, pedophile activities are widespread in political circles and in higher management of (semi)governmental organizations. Yet, the impact of it goes beyond 'only' the crimes committed. Cover-up activities damage our society far beyond that and it impacts many more lives. We simply can not have a 'just society' or a 'free market economy' when the one cover-up is followed by the next. Moreover, as cover-ups require the involvement of many (government) officials, in our country higher positions are mostly given to those that are somehow involved. These are not always the best qualified persons for the job. The governance structure of our society thus has become in itself a problem. It damages our reputation worldwide and causes weakness in our institutions.

Our royal family is behind all this. They continued a pedocracy as a family tradition, to maintain political and economical power. Since members of the royal family are protected from prosecution by law, a cover-up of any harm done is standard practice. Over the years, many people have been done harm by the family of Oranje-Nassau. When someone is perceived a threat to the family (sometimes for no reason), that person is disposed off one way or the other. In legal procedures, it is difficult to be granted justice, as 'friends of the family' are assigned to key positions in the entire system. The general public has no idea what is going on and the press is not allowed to publish about these matters. The media even tells us how "Beatrix can not defend herself", while the truth is, she abuses her position to attack anyone she wants, often applying illegal methods. The Ministry of Justice plays an important role in all of this. This is not who we are as a people. We are better than that.

As a result, I now speak to the international community to help restore my fundamental rights as a citizen of the Netherlands. In 2013, someone like me should not be fighting for civil rights, just because our royal family has illegal hobbies, which I even was prepared to keep silent. It should not happen to anyone. All this is not good for our country. The people of the Netherlands deserve a just society, deserve democracy and deserve a healthy social-liberal economy. Somehow our government forgot about that. We are too good to let this happen to our country.

Please share this message if you think this should be investigated by an (international) Truth Committee.

Maud Oortwijn

- Hallo Maud, welkom in de uitzending.
Wat ik zelf heb meegemaakt is gewoon veel meer dan kort in de e-mail beschreven staat. Ik ben destijds getuige geweest in Bangkok. Het was om twee uur 's-middags in een normale straat waar meer te doen is, met cafeetjes, en waar meer mensen langslopen. En daar heb ik ze eigenlijk betrapt. En op dat moment dacht ik: ik moet hier weg zijn, want dit is gevaarlijk. En ik heb gekeken hoe ik zo snel mogelijk weg kon komen. En gedacht: voor mijzelf is het het slimste gewoon een jaar lang doen alsof ik niks gezien heb. Ik ben desondanks gewoon 10 jaar lang achtervolgd. Gestalkt en achterna gezeten en belasterd en ik wist niet...

- Je zag daar Nederlanders in een compromitterende situatie. Wat nam je waar? Kun je daar iets over zeggen?
Wat er gebeurde is: Vlak na lunch tijd liepen wij eigenlijk het hostel waar ik zat uit. Dat is gewoon een klein hotelletje in een klein straatje. Het is niet een super-toeristisch gebied, maar wel een toeristisch gebied. Ik bedoel: er zitten meerder kleinere hotelletjes, maar het is niet echt een hele drukke straat. En daar schuin tegenover, eigenlijk gewoon pal tegenover mijn hotel dacht ik: Nou dat is een leuk cafeeetje om een kop koffie te gaan drinken. Dus ik wilde daar naar binnen lopen, en ik liep eigenlijk ook al 1 meter binnen, want het was gewoon een volledig open voorkant. Het was een café zeg maar, zonder voorgevel, wat je wel vaker in dat soort landen ziet. Dus ik stond eigenlijk al gewoon binnen, en op dat moment zag ik eigenlijk een klein kindje, ja, stoeien dacht ik in eerste instantie, met twee jongens aan de bar. En toen dacht ik nog: Waar ken ik die van? Of, Die komt me bekend voor, ofzo. En ik dacht tegelijkertijd ook: Wat raar, want dat kindje zit in de broekzak van die jongen te grijpen en die jongen vindt dat kennelijk prima. En ik dacht dus: die zit te grijpen naar de portemonnee ofzo, maar ik vond het een hele rare manier. Ik vond het raar dat die jongen dat ook grappig vond. Op dat moment werd ik tegengehouden bij de ingang eigenlijk, door twee mannen die zeiden dat ik niet naar binnen mocht en dat ik maar op een terrasje aan de overkant moest gaan zitten. Kortom, alle tafels waren bezet in dit café en er was geen ruimte voor meer mensen. Ja, het was dan een besloten feestje, ofzo.

En toen ben ik naar de overkant van de straat gelopen en daar op een terrasje gaan zitten, samen met een vriendin van mij. En we zijn daar gewoon gaan zitten. En toen ik daar aan kwam lopen op dat terrasje, en dat terrasje was dan niet meer dan een paar bankjes, het was een gewoon klein restaurantje. Ik kwam op dat terrasje aanlopen en toen dacht ik gelijk: Hé, daar zit een Nederlander. En ik dacht: Wat doet die hier in de buurt? Want het was een hele net geklede Nederlander, vond ik, en het buurtje waar we waren was gewoon een beetje een shabby, jonge-lui rondreizers/bag-packers buurtje.

Maar goed, ik ging daar zitten op dat terras, en toen keek ik nog even om naar de overkant, want het was toch een beetje raar wat daar gebeurde, en ik mocht daar niet naar binnen in dat café, dus ik vond het heel vreemd. En op het moment dat ik naar de overkant keek, zei ineens die jongen die naast mij zat, op het terras waar ik zat, die zei: Ja, ik heb er al een uur naar zitten kijken, zei hij in het Engels, dat zijn pedofielen en ze zijn al een uur bezig met het spelen met dat kindje. En ik dacht: Is dat aan de hand. En toen keek ik nog een keer, en op dat moment zag ik dat het kindje daadwerkelijk, zeg maar, een andere man van het gezelschap seksueel bevredigde door, zeg maar, over de kleren heen, dus strelen tussen de benen over de kleren heen.

Ik zag dat dat gebeurde, maar dacht: Maar die komt me óók bekend voor, dacht ik op dat moment. En toen zei die vriendin van mij: Maar ja, dat is minister Korthals. En toen dacht ik: is dat minister Korthals? En op dat moment zei ik tegen haar: Nee, dat is hem niet, dat is hem niet. Kom we gaan hier weg, we gaan hier weg. En zij was helemaal geobsedeerd aan het kijken naar de overkant en ik was bezig met: zorgen dat ik hier wegkom. Want ik dacht: ook het terras waar ik ben gaan zitten, daar zitten mensen en die lijken wel Nederlanders. En die hebben ons nu in de gaten, dus het is een zeer gevaarlijke situatie. En toen keek ik nog een keer om naar de overkant, en op dat moment keken er wat meer mensen op, van het gezelschap vanuit dat café waar ik dus eerst was geweest, en toen zag ik eigenlijk pas wat het hele gezelschap was. En dat was de Koninklijke familie...