Er is geen CSS ondersteuning. Zonder CSS is alleen de onopgemaakte HTML zichtbaar.

Marianne Vaatstra
"closure"
complotarchiveliteraturesources
Het rouwproces treedt in na een emotioneel verlies. Het kent een aantal vaste stadia:
  1. Ongeloof: Mijn dochter vermoord? Dat kan niet! Dat mag niet! Dat is niet zo!
  2. Woede: Waarom zij? Waarom nu? Waarom? Welke hufter meent het leven van anderen te mogen ontnemen? Ze moeten hem castreren, vierendelen, ophangen (nee, nog niet meteen), eerst pek-en-veren, daarna . . . Het zal nooit genoeg kunnen zijn om te compenseren.
  3. Twijfel: Zou ze echt nooit meer terug komen? Hebben ze de juiste dader?
  4. Acceptatie: Wat voor straf de dader ook krijgt, het zal me mijn dochter nooit meer teruggeven. Ik moet verder met mijn eigen leven. Ik moet de zaak afsluiten (closure).

They'll bring you in. She'll make you talk. In de zaak Marianne Vaatstra, die al 14 jaar voortsleept, hebben de betrokkenen behoefte aan de eindfase. Dat moeten we ze gunnen. Maar daarvoor moet stadium 3 (de twijfel) wel doorlopen zijn. Komende week zal de rechter uitspraak doen. Voor een groot deel van de mensen komt daarmee een einde aan het proces. Wanneer de rechter heeft beslist is het voor hen afgesloten. Voor zover ik uit de media begrijp geldt dit voor de vader. Van de moeder vernemen we niets. Althans niet in het openbaar. Wel achter de schermen, buiten de MSM om.

En bij een deel van de mensen heerst nog twijfel. Die zitten nog in stadium 3. Deze twijfel moet eerst worden weggenomen. Dat kan door "overtuigend" bewijs, wat voor de twijfelaars niet eens "wettig" hoeft te zijn. Als ze het maar kunnen accepteren als zeer waarschijnlijk. Of het wettig verkregen is wordt het probleem van de rechters en juristen.

Tot welke groep ik behoor? Misschien 3, misschien 4. Mijn emoties gaan namelijk niet zo zeer over Marianne. Ik heb haar nooit gekend. Net als ik de slachtoffers in Biafra, Irak, en elders op de wereld niet ken. Natuurlijk leef ik wel mee met de ouders en siblings. Het zal je zelf maar overkomen. En ook elders op de wereld zijn er enorme drama's. Maar ik word persoonlijke meer geraakt door het proces van onrecht dan door het slachtoffer. Dat mensen zoiets met opzet kunnen doen. Hoe zou ik mijn boosheid, als mij dit persoonlijk overkwam, kanaliseren en projecteren? Wat kan ik doen om het onrecht te bestrijden?

Acceptatie Wanneer mensen het officiële kanaal niet (meer) vertrouwen gaan ze op zoek naar anderen waar ze een oor kunnen vinden. Ongeacht of ze met hun theorieën gelijk hebben of niet, ze moeten ook gehoord kunnen worden. Dit is onderdeel van het proces. Mensen willen dat hun twijfels serieus worden genomen. Alleen dan kan de twijfel worden weggenomen. Zo ontvangen wij (en dat is iedere publicist/onderzoeker, van SBS6-programmamakers tot weblog beheerder) berichten van betrokkenen. Het enkele feit dat ze aandacht vragen voor hun opinie, is voldoende reden om dat te honoreren.

Zolang ze de belangen van anderen daarmee maar niet schaden. En als tussenpersoon/facilitator moet je daarbij voorzichtig zijn. Om het verhaal en beeld duidelijk over te brengen wil je het liefste alle gegevens verspreiden. Maar dat kan niet zomaar. Dus moet ik een selectie maken. Niet omdat de rest niet gehoord mag worden, maar om mensen tegen derden, maar ook tegen zichzelf, te beschermen. Als ze meer willen, dan kan ik daar geen verantwoording voor dragen en zullen ze op zoek moeten naar een ander medium of een vrijwaring richting mij moeten ondertekenen.

Enfin: hierbij het verhaal van iemand uit de naaste omgeving van Maaike, de moeder van Marianne, die beschikking heeft over persoonlijke documenten. Dit is inclusief dagboekpagina's, zoals waarmee Anne Frank beroemd is geworden. De pure emoties en gedachten uit die tijd. Oorspronkelijk. Nog niet gemanipuleerd door de media en nieuwe gebeurtenissen die naderhand zijn opgetreden. Letterlijk: met-de-kennis-van-toen. Verder zegt zij dat ze goede contacten heeft met bepaalde getuigen uit die bewuste Koninginnenacht. Op grond daarvan meent zij (anno 2013 nog steeds) dat het werkelijke verhaal heel anders is dan men ons wil doen geloven. Ik geef u wat ondersteunende documenten. Afkomstig uit het onderzoeksrapport van 1999.


Een fragment uit het dagboek:
Je voelt je zo vaak machteloos en aan hun is de macht, die wordt gebruikt. De leugen regeert in dit politieke zogenaamde onderzoek naar deze moord. Beseffen dit soort mensen dan niet dat dit vrolijke jonge meisje het leven ook zo mooi vond en ervan genoot, dat er zoveel mensen zijn die van haar hielden en nu in die bodemloze put zitten met hun verdriet en wanhoop, omdat ze haar zo missen dat we bij alles wat we doen aan haar moeten denken, haar vrolijke uitstraling waar we zo van hielden. Dan mag je je toch niet laten leiden in dit onderzoek door de belangen die zwaarder wegen dan het oplossen van dit misdrijf en geef ons antwoord op de vragen die voor ons van overlevingsbelang zijn. De antwoorden zijn er! Maar zullen we ze ooit krijgen?

AZC AsielZoekers Centrum De kern van het alternatieve verhaal is dat er directe naasten van de familie zijn die er nu nog steeds van overtuigd zijn dat twee asielzoekers, te weten F.M. en A.H. hier meer van weten of misschien zelfs wel in betrokken zijn. En daarover hebben Wim Dankbaar en André Vergeer reeds uitgebreid geschreven. Op een integere wijze, met achtergrondinformatie die ze echter uit piëteit niet volledig willen prijsgeven. Dat beeld is niet door het OM ontkracht. Het wordt zelfs angstvallig vermeden.

Belangrijk om te weten is dat de opvatting van de twijfelaars anders is dan de MSM ons wil doen geloven. De media suggereren dat er discriminatie t.a.v. alle asielzoekers aan ten grondslag ligt. Dat lees ik echter helemaal niet terug in het dagboek of de complottheorieën. Het gaat slechts om twee personen, toevallig asielzoekers. Het is niet anders dan zoals de MSM heel bewust spreken over "een boer", compleet met foto tussen zijn koeien. Alsof ineens alle boeren verdachten zouden zijn. Weliswaar doet Peter R. de V. er een schepje discriminatie bovenop door te zeggen "dat boeren nou eenmaal geen raketgeleerden zijn". Maar het beroep (boer of asielzoeker) heeft natuurlijk niets met de status van verdachte te maken.

Conclusie In mijn vorige publicatie heb ik mijn conclusie reeds verwoord. Ik weet niet wat er gebeurd is. Ik weet wel dat ik de bekentenis van verdachte Jasper S. onvoldoende overtuigend vind. En het feit dat het DNA-bewijs niet aan een "second opinion" is onderworpen, geeft bij mij twijfels over de validiteit daarvan. En daarnaast zijn er vele andere vragen onbeantwoord gebleven.

Van de andere kant heeft het OM gelijk: Jan Publiek (waartoe ik kennelijk ook behoor), zeg maar de ramptoeristen, hebben er helemaal niets mee te maken. Marianne en Jasper zijn geen openbaar bezit. Ik zou graag de originele filmopnames van de verhoren willen zien. Maar als ik Jasper was, zou ik niet willen dat Jan Publiek mij op een van mijn zwakste momenten zou mogen zien. Het gaat ons niets aan.

Maar om closure te krijgen zal de rechter toch met een zeer vakkundige motivatie moeten komen wil hij de twijfel bij mij weg kunnen nemen. En naar ik begrijp ook bij enkele anderen die nauw betrokken zijn of zich verdiept hebben in deze zaak. En zolang fase 3 niet kan worden afgerond zal fase 4, de acceptatie, moeilijk zijn. En of met het gebrek aan acceptatiemogelijkheden recht wordt gedaan aan de slachtoffers blijft daarmee onbeantwoord. Ik wil dan ook eindigen met een citaat uit het dagboek van Maaike:

"Lieve Marianne, je ouders blijven voor je vechten tegen het onrecht wat er allemaal is gebeurd in het onderzoek. De terechtwijzingen die we hebben gekregen van Jan Verkaik, die waren hard en meedogenloos, we zijn vaak diep gekrenkt, maar we doen het voor jou, daar heb je recht op en je bent het meer dan waard.

Lieve schat, jij was ook altijd tegen onrecht, jij zou je ook strijdbaar opstellen en dat doen wij ook. Ik mis je. xxxx"





author: Ton   |   published: 15.04.2013   |   updated: 15.04.2013   |   comments: allowed