De verdediging heeft aangevoerd dat de zinsnede 'het anderszins verrichten van seksuele handelingen', opgenomen in feit 2, niet nader feitelijk is omschreven, zodat de dagvaarding op dit punt partieel nietig is.

De rechtbank overweegt dat de dagvaarding volgens artikel 261 van het Wetboek van Strafvordering een voldoende specifieke opgave moet bevatten van het feit dat aan een verdachte wordt verweten. Op basis van de tenlastelegging weet de verdachte dan waartegen hij zich moet verdedigen. Daarnaast stuurt de tenlastelegging de onderzoekstaak van de rechtbank. Ingevolge jurisprudentie van de Hoge Raad kan een tenlastelegging die te weinig specifiek is, niet dienen als grondslag voor het onderzoek ter zitting; deze zal (partieel) nietig moeten worden verklaard. Nu dit onderdeel van de tenlastelegging niet duidelijk maakt op welke feitelijke handelingen de officier van justitie het oog heeft gehad, verklaart de rechtbank dit onderdeel nietig.

De rechtbank stelt op grond van de hierna te noemen bewijsmiddelen¹ de volgende feiten vast.

Aantreffen stoffelijk overschot Marianne Vaatstra
Op zaterdag 1 mei 1999, omstreeks 09.52 uur, kwam bij de meldkamer van de Regiopolitie Fryslân een melding binnen van de vermissing van Marianne Imke Vaatstra (hierna: Marianne), wonende te Zwaagwesteinde. Uit onderzoek door de politie bleek dat Marianne na een avond stappen niet thuis was gekomen en ook niet bij vrienden verbleef. Vrienden en familieleden van Marianne zijn naar haar op zoek gegaan. Omstreeks 10.45 uur werd aan de meldkamer doorgegeven dat de door haar gebruikte fiets was gevonden in een greppel aan de Keningswei onder Veenklooster, in de gemeente Kollumerland Ca.
Kort daarna werd in een weiland, in de nabijheid van deze fiets, haar stoffelijk overschot aangetroffen².

Marianne was grotendeels ontkleed en lag op haar buik. Deels onder en naast haar lichaam lag een jas. Het topje dat zij droeg, was tot op de schouders opgeschoven. Haar broek was binnenstebuiten gekeerd en één van de broekspijpen bevond zich nog om één van haar onderbenen. Ter hoogte van haar linkerschouder en rechts naast haar hoofd waren delen van een beha³ zichtbaar, waarvan de banden waren doorgesneden. Voorts lag in het gras, ter hoogte van haar rechterschouder, een kapotte slip. Toen Marianne op haar rug werd gedraaid, werd zichtbaar dat zij een diepe snijwond in haar hals had en dat zich rond haar hals en nek, boven de snijwond, de banden van de beha bevonden. Aan haar beide polsen werd een lichte aftekening van een insnoering geconstateerd.
De plaats van het delict is op diverse manieren fotografisch in beeld gebracht. Daarnaast is onder meer voor het veiligstellen van eventuele sporen, de achterzijde van het lichaam van Marianne met transparante folie⁴ afgeplakt.

Doodsoorzaak
Op zondag 2 mei 1999 werd in het Laboratorium voor Gerechtelijke Pathologie te Rijswijk door arts en patholoog dr. R. Visser sectie verricht op het lichaam van Marianne.
Daaruit is gebleken dat Marianne om het leven is gekomen door een combinatie van strangulatie en gedeeltelijke doorklieving van de hals, gepaard gaande met stuwing in het hoofdgebied en massale bloeduitstorting⁵.

Sporen op de polsen/handen
De technische recherche heeft geconstateerd dat de beha-bandjes, die bij het aantreffen van het lichaam om de hals van Marianne waren gesnoerd, waren doorgesneden en waren geknoopt⁶. Tijdens de sectie die op 2 mei 1999 is verricht, zijn op beide polsen/handen van Marianne zeer vaag herkenbare, enigszins donkere en bandvormige huidverkleuringen⁷ gevonden van 10 millimeter breed.