Vroegah kreeg je kinderen van God. Wanneer je eenmaal getrouwd was kwam de ooievaar die bij je thuis bezorgen. En daarmee kregen de kinderen (vaak waren de ouders zelf nog kinderen) hun eigen kinderen. Het opvoeden daar zorgde de Kerk met hun scholen wel voor. En de ouders mochten niet scheiden wandt dat was een zonde.

Sinds de bloemetjes-en-de-bijtjes de ooievaar verdrongen heeft krijgen we geen kinderen meer. We maken ze gewoon zelf. En het zijn niet langer God's kinderen maar gewoon die van de ouders zelf. De ouders maken zelf wel uit wat het beste is voor hun kinderen. Zij kiezen zelf de school, de vereniging, de club, waarvan zij denken dat die het beste is voor hun (bezittelijk voornaamwoord) kind. En zolang de ouders daarover hetzelfde denken en tot-de-dood-ons-scheidt bij elkaar blijven zijn er meestal geen onoverkomenlijke problemen.

De problemen ontstaan pas als de ouders geen gezamenlijke keuzes meer kunnen of willen maken of wanneer de keuze van de ouders gezamelijk afwijkend is van wat de rest van de maatschappij als wenselijk ziet. Het gedachte uitgangspunt daarbij is dat het kind zelf geen keuzes kan maken maar dat een ander dat voor hen moet en mag doen. En iedereen denkt het beter te weten dan de ander.

Heeft alle mediation, gezinstherapie, of gewoon gezond verstand gebruiken niets uitgehaald dan wordt al snel de keuze van de strijd-om-het-kind gemaakt. Het kind als lijdend voorwerp in de strijd waarvan het kind zelf helemaal geen deel wil uitmaken. Het wordt daartoe gedwongen door halfwasse "volwassenen". Het wordt gemanipuleerd, mishandeld, geestelijk verkracht, mismaakt voor de rest van zijn/haar leven. Een buitengewoon ongewenste (en kostbare, domme kortzichtige overheid !) situatie.

Het basisprincipe hoort te zijn dat beide biologische (evt. wettelijke) ouders automatisch het ouderlijke gezag hebben. Dat impliceert dat alleen zij de gezamenlijke rechten en plichten hebben tegenover het kind. Enkel wanneer één of beide daartoe onvoldoende in staat is, en de ouders het gezamenlijk niet kunnen opvangen, dan pas mag de overheid ingrijpen.

Een tweede uitgangspunt (vastgelegd in -ook door Nederland bekrachtigde- internationale verdragen) is dat het belang van het kind primair is. Dus niet secundair. Maar onze overheid denkit tegenwoordig alleen nog maar in termen van (korte termijn) bezuinigen. En daar moet alles voor wijken. Ook het erkende (en daartoe overheidshalve verplichte) belang van het kind.

Maar om de een of andere kortzichtige en/of egoïstische reden vinden partijen dat ze zich niet aan de wet hoeven te houden.

Ouders:
• Een kindermishandelende ouder.
• Een op de partner wrekende, en kind daarvoor gebruikende, ouder.
• Een buitenlandse / dubbele nationaliteit ouder.
Vreemden:
• Kinderlokkers, pedofielen, pooiers en "lover-boys"
• De overheid: jeugdzorg, ambtenarren, razzia-politie en nu ook kamerleden.

Vandaag zal Defence for Children de Tweede kamer voorlichten over de onzalige plannen voor de nieuwe kinderwet. De overheid wil namelijk het recht hebben om uw kinderen te kunnen roven, zonder dat daar een (onafhankelijk) rechter aan te pas komt. Als er iets misgaat moeten de ouders achteraf maar gaan klagen bij de rechter. En wat dat oplevert kunnen we vandaag ook in de krant lezen:

• Nederland - 10 jaar na dato - Opstelten weigert excuses aan te bieden.
• Chili - 40 jaar na dato - Excuses rechters voor rol in dictatuur
• Nederland - 66 jaar na dato - Excuses executies 'gewoon' in Jakarta

De onschuld-presumtie, de grondwettelijke rechten, alles wordt met voeten getreden door de gemakszuchtige, incompetente en illegaal handelende, liegende overheid. Met blinde stompzinnigheid stort onze regering zich op korte-termijn lappen-deken-wetgeving. En dan bij voorkeur via de omgekeerde bewijslast: de burger is schuldig, totdat de overheid bereid is toe te geven dat dit niet zo is. Bewijs is niet van belang. En op dat toegeven moet u wachten tot na uw dood. Van andere misdadigers, zoals Prins Bernhard of Joris Demmink, hoeft ue beslist geen excuses te verwachten. De criminelen zullen, met steun van de criminele organisatie - de Staat der Nederlanden - gewoon doorgaan.