De relatie tussen wetshandhavers en burgers staat nogal eens op gespannen voet. En dat speelt zich niet alleen af tussen vervolgende politie en ontsnappende crimineel, maar ook tussen vervolgvragend slachtoffer en ontwijkende politie. Als voorbeelden kunt u denken aan de affaires van de waxinelichtjegooier en Donnie Rog. Maar ook aan de rechterlijke dwalingen, de vele moeite die slachtoffers moeten doen via art. 12 Sv. procedures. Enfin, deze website publiceert er vrijwel dagelijks over.

Nog lastiger wordt het als er sprake is van grensoverschrijding. Enkele reis vakantie waarna John van den Heuvel het weer moet oplossen, gevolgd door bemoeizuchtige rechters die zich afvragen of hun eigen uitspraken over ouderlijk gezag nou wel geldig zijn of niet? En daarom besluiten een nieuw vonnis uit te spreken waarvan het maar de vraag is of andere landen zich daar iets van aantrekken.

Zo is op het ogenblik de Greenpeace/Rusland en NRC-journalist/Turkije affaire aan de gang. (En nog wel een paar meer.) En daarbij is de internationale rechtshulp ver te zoeken, de medewerking van staten eerder uit te leggen als tegenwerking en hebben ze ook nog eens zo iets als een IAB (internationaal arrestatie bevel) verzonnen.

Waar ik me persoonlijk over op kan winden is het uni-laterale aspect van bi-lateral overeenkomsten. Iedere psychiater zal je vertellen dat het om een ongezonde relatie gaat wanneer dominantie en recessiviteit niet in balans zijn. Althans zolang dat geen SM activiteiten zijn, zoals bij de PVDA-er Ad. M. In dat laatste geval vind ik die nog steeds in onbalans, maar dat lijkt te ontspringen uit een eigen vrijwillige keuze. Men doet maar.

Doch wanneer er geen sprake is van een vrijwillige keuze, maar het gaat om een opgelegde dwang, dan wordt het iets anders. De rechtstaat behoort de slachtoffers in zo'n geval te beschermen. Desnoods tegen zichzelf, maar toch zeker tegen de bullies, de machtswellustigen, de chanteurs, de afpersers, de ... criminelen.

Maar wat doet onze rechtstaat? Die doen er juist een schepje bovenop! Zelfs wanneer de rechter gevonnist heeft dan nog willen bepaalde sujetten binnen het OM alles op alles te stellen om de slachtoffers uit te leveren.

• Zo hebben we het geval van de 7-jarige jongen Nishayad, waarvan het OM die meteen weer wilde wegsturen naar Suriname.

• Of de zaak van de (op voorhand onschuldig lijkende) student Lee die het OM naar Amerika wil sturen.

• En de meest bijzonder is wel het geval Edward Snowden. Hij vindt (terecht) internationale erkenning van zijn heldhaftige onthullingen. Maar wanneer SP en GroenLinks hem graag naar Nederland willen uitnodigen dan kan minister Ronald Plasterk (Binnenlandse Zaken) niet de garantie geven dat de Amerikaan dan niet opgepakt zal worden!

Natuurlijk kan Plasterk die garantie wel geven. Hij wil het niet! Kennelijk acht hij de belangen van andere regeringen (niet te verwarren met het volk uit die landen zelf) groter dan dat van burgerslachtoffers. Om de een of andere reden staat de Nederlandse overheid altijd voorop bij het uitleveren aan het buitenland. Zelfs wanneer de rechter uitlevering wil tegenhouden!.

Dit laatste hebben we gezien bij de zaken van Baybaşin, Robert Hörchner, Julio Poch, en diverse anderen. Ongeacht wat het slachtoffer in het buitenland te wachten staat, de grens over zullen ze. En dat doen ze niet alleen met personen, maar ook met onze vluchtgegevens, onze banktransactie, en alles wat de Amerikanen nog meer willen hebben.

In mijn begrip impliceert bi-lateraal wederkerigheid. Laat Plasterk daarom eerst maar eens om uitlevering verzoeken van, ik noem maar wat, een paar oorlogscriminelen die zich in Amerika bevinden. Van die massa-moordende types die al lang voor het tribunaal hadden moeten worden gebracht.