Zowel voor als na de "vangst" van Jasper S. heeft het HHC uitgebreid aandacht besteed aan de uit 1999 stammende zaak Marianne Vaatstra. En niet alleen het HHC maar ook heel veel andere media, inclusief de commerciëlen zoals Peter R. de V. en andere MSM rubrieken. Als het mij zou zijn overkomen dan was ik zeer blij geweest met alle hulp om recht te doen. Misschien zelfs met contra-productieve hulp, als er maar iets gebeurde. En ik denk dat toendertijd Marianne en haar familie daar ook heel blij mee waren. In ieder geval Bauke, die dankbaar aan Dankbaar zijn Machiavelli prijs in ontvangst nam.

Het rouwproces bestaat vanuit psychologisch oogpunt uit een aantal fasen: ❶ Ongeloof - ❷ Woede - ❸ Twijfel - ❹ Acceptatie. Dit proces wordt doorlopen wanneer je geconfronteerd wordt met iets wat jouw wereldopvattingen geweld aandoet. Zoals bijvoorbeeld het recht op leven van je dochter, als Marianne. En gisteren zagen we weer een nieuwe zaak van een vader die door de overheid zijn dochter was afgenomen 2. En net als in de zaak van Jeroen Denis, met een door woede op het systeem ingegeven resultaat, met dodelijke slachtoffers als gevolg.

Op de eerste plaats houd ik de overheid (in een deel van de gevallen) primair verantwoordelijk voor deze drama's. Onze regering had maatregelen moeten treffen ter voorkoming, en, nadat iets dergelijk onverhoopt toch is gebeurd, maatregelen moeten treffen om de schade tot een minimum te beperken.

De wetgeving en de vaak vele jarenlang slepende rechtsgang faalt op een direct verwijtbare en hoogst aansprakelijke wijze. Dan kan Opstelten wel "tevreden" 3 zijn over de politie, hij moet zich rot schamen dat het zover heeft moeten komen, en over het feit dat onze overheid mensen tot zo'n ernstige wanhoop drijft.

De overheid, in deze het Openbaar Ministerie, heeft ook afgrijselijk gefaald in de veertien jaar durende afhandeling van de zaak Vaatstra. De familie van Marianne is veel te lang blootgesteld aan twijfel. Het is hen onmogelijk gemaakt om over te gaan tot de fase van afsluiting 4. En nog steeds laat de overheid de acceptatie-fase niet toe. Niet alleen is zij in gebreke gebleven bij het wegnemen van de twijfel, ze begint nu weer opnieuw met het oprakelen daarvan. Willens en wetens!

Juist in het stadium waarin de acceptatie en afsluiting moet kunnen wortelen komen de media als lijkenpikkers bovendrijven, met als dieptepunt wel de presentatie van Mathhijs N. en Peter R. de V. van de week in hun dolgedraaide wereld 5. Onze belastinggesubsidieerde omroepen hadden er voor kunnen kiezen de zaak te laten rusten. Maar nee, het excessieve salaris van presentatoren is afhankelijk van kijkcijfers en daar horen "spraakmakende" uitzendingen bij. Ook als deze over de ruggen van anderen gaat. De te ontvangen ruggen zijn kennelijk belangrijker.

Een bijzonder fenomeen deed zich voor met Peter R. de V. Ik citeer uit de DWDD-uitzending: "Deze man moet gestopt worden." Dat werd door Peter R. de V. gezegd. Op nationale televisie. In prime-time. Je vraagt je af waar deze haat vandaan komt. Het antwoord daarop moet in 2007 gezocht worden 6. En dit wordt deels ook toegelicht door Peter R.de V. (zonder weerwoord van Wim Dankbaar). Om te begrijpen wat er is gebeurd moet u meer achtergrondinformatie hebben. En die wordt gegeven door de auteur Hans Mauritz in het radioprogramma Talk2Myra 6.

Peter R. de V. is, zoals veel media, afhankelijk van informatie van derden. Wim Dankbaar is een publicist over onopgeloste of verdwaalde moorden. Peter, die toen nog commerciële programma's maakte voor SBS6, was samen met Wim naar Amerika op onderzoek gegaan. Peter R. de V. gebruikte de laptop van Wim om zijn e-mail op te halen en was zo dom om zijn instellingen en wachtwoorden op de computer van Wim op te slaan.

Toen Wim later (op zijn eigen laptop) zijn e-mail ophaalde kwamen daarbij ook de e-mailtjes van Peter op zijn scherm, waarvan de inhoud een publicatie waard is. Peter was boos over zijn eigen stommiteit en sindsdien lijkt hij op een wraakmissie uit te zijn jegens Wim. En Matthijs en zijn VARA geven hem daar een platform voor. Peter is klaarblijkelijk nog steeds niet aan "closure" toe. Terwijl hij Wim beticht van gek zijn doet hij er wellicht beter aan om zelf er eens met een professional over te praten.

Datzelfde natrappen van en kopschoppen door deze dolgedraaide presentatoren geldt ook voor het Openbaar Ministerie. Van de week publiceerde het HHC de brief van het OM aan Dankbaar en de e-mail van het HHC aan het OM 7. Er was voor het OM geen enkele geldige reden om nu te gaan escaleren, maar klaarblijkelijk gaat het ego van sommige mensen voor het belang van de slachtoffers. Jammer, maar ook het OM en de rechterlijke macht ontbeert een adequate opleiding in de psychologie. Raar dat ze desondanks toch over menselijke gedrag mogen belissen...

Het Dagboek van Maaike cicurleert al enige tijd rond. Ook in fragmenten als onderdeel van het onderzoek. In April van dit jaar gaf het HHC u reeds een toepasselijk citaat 4. Maar sinds de MSM de hele zaak respectloos aan het oprakelen is en daarbij zelfs lasterend heeft opgetreden is er tegengas van de non-MSM-media gekomen. Het dagboek is integraal gepubliceerd. Maar niet door Wim Dankbaar.

Ook het HHC kreeg het verzoek om mee te doen aan deze actie. Ik heb er voor gekozen om dat niet te doen. Sterker nog: ik heb het Dagboek van Maaike niet gelezen. Op de separaat via andere documenten aangeboden losse fragmenten na dan. Het gaat mij namelijk niets aan. Ik weet hoe een ouder zich bij een dergelijk verlies voelt en wat het belang van een dagboek tijdens zo'n verwerkingsfase kan zijn. Ik ben geen voyeur, als Maaike dat niet zelf aanbiedt.

Het niet-publiceren is dan ook niet ingegeven door angst voor juridische maatregelen. Die zijn namelijk wel te omzeilen. Het is bij mij ingegeven door respect voor de privacy. In mijn ogen wordt er geen enkel belang gediend met de verspreiding, tenzij Maaike zelf graag wil dat haar gevoelens van radeloosheid een klankbord vinden.

De motivatie van de verspreiders zou gelegen zijn in de gedachte dat er met enkel de veroordeling van Japser geen recht is geschied, en dat het dagboek er toe bij zou kunnen dragen dat dit alsnog gaat gebeuren. Hoewel het HHC geen recht van spreken heeft omdat ik het dagboek niet heb gelezen verschil ik daarin toch van mening. In eerdere publicaties is ruimschoots aandacht besteed aan de blunders van het OM en Peter R. de V. en dat hoeft niet tot in den treuren herhaald te worden. Er is genoeg getreurd.

De zaak is afgesloten op basis van twee gegevens: een mogelijke DNA-match en een mogelijke bekentenis. Zo er al reden zou zijn voor heropening van de zaak dan moet die in mijn ogen voortkomen uit deze twee grondslagen. En de ingang van de "bekentenis" is daarbij de geëigende weg. Wanneer de gevangen Jasper zou vragen de zaak te heropenen dan lijkt mij een gesprek met hem de eerste stap. Dat heeft het HHC ook gedaan in de zaak Baybaşin. Ik heb hem diverse keren opgezocht in de gevangenis en geef Baybaşin een platform om aandacht te vragen voor het hem aangedane onrecht 8. Een platform op zijn verzoek, niet die van het HHC.

Maar in de zaak Vaatstra ben ik overgegaan tot acceptatie en zie ik geen enkele reden om terug te vallen naar twijfel. Tenzij Jasper zelf begint te twijfelen, maar daar lijkt het niet op. En ook over het handelen van het OM heb ik geen enkele twijfel. Ze hebben het heel slordig en onbevredigend gedaan. En dat laatste accepteer ik niet, ook daar bestaat geen enkele twijfel over. Maar om dat op te lossen zal een andere weg moeten worden ingeslagen dan de Vaatstra zaak te heropenen. Daarvoor moeten we bij de politiek en het OM zelf zijn.