De inlichtingendiensten hebben o.a. tot doel om vijanden op te sporen. Daartoe hebben zij zich zelf ver strekkende en wet overschrijdende bevoegdheden toegekend. Gezien de big-data verzameling van privacy gevoelige gegevens over gewone burgers mag je aannemen dat deze overheidsinstanties de burger als (potentiële) vijand ziet. Vriendelijk is het in ieder geval niet.

En uit de causaliteit volgt dat aan de burger niet de keus wordt overgelaten de overheid anders dan weer als zijn vijand te zien. Daarmee is het onderbuikgevoel voor een heksenjacht 1 aangestoken en opgepookt door de overheid zelf. Mogelijk is dit alles niet terecht, maar dat verandert de beleving van veel burgers niet.

De oorzaak en de mogelijkheid er wat aan te doen ligt primair bij de overheid zelf. Eerst wanneer zij duidelijkheid en vertrouwen schept kan de burger dat vervremende gevoel weer kwijt raken.

Zucht, O Tempora, O Mores! Wat een tijden zijn het en wat een zeden heeft die jeugd van tegenwoordig toch! In deze individualistische maatschappij meent niemand zich meer aan de regels te moeten houden en zijn/haar eigen gang maar te kunnen gaan. Maar zo zijn onze democratisch-sociale afspraken (lees: wetten) niet bedoeld. Als wetten anders moeten dan is dat prima, maar dan behoren die wel eerst veranderd te worden via de afgesproken procedures en niet opportunistisch op eigen houtje wanneer het toevallig even beter uitkomt.

Als er één partij is (eigenlijk drie) waarvan we mogen verwachten dat ze zich aan de regels houden dan is/zijn dat die van de Trias Politica. De wetgever, de uitvoerder en de controleur dienen wat dat betreft van onbesproken gedrag te zijn. Helaas, reden om ze wèl te bespreken zijn er voldoende. Sterker nog, het heeft er alle schijn van dat ze zelf naar de media toestappen om hun five-minutes-of-fame te krijgen en de publieke opinie te beïnvloeden. Пропага́нда (propaganda) noemen we dat, naar het Latijnse propagare wat uitbreiden of voortplanten betekent.

Op 19 december j.l. heeft het HHC aangifte gedaan bij het OM tegen het OM. De reden daarvoor is dat in mijn ogen het Openbaar Ministerie willens en wetens grenzen heeft overschreden en... dat op vragen van het HHC hierover ontwijkend werd gereageerd. Voor wat er gebeurd is moet u de publicatie 2 nog maar eens doorlezen.


Vervolgens heeft het HHC direct per telefoon nagebeld en de mondelinge toezegging gekregen dat ze er meteen naar zou kijken.







En wegens het uitblijven van een reactie daarop heeft het HHC vervolgens de aangifte 3 toegezonden aan het door de management-assistente van de hoofdadvocaat-generaal, vestiging Arnhem-Leeuwarden, onder de e-mail van 16:06u opgegeven adres.

Zij vertrouwde erop het HHC daarmee voldoende te hebben geïnformeerd. Maar dat vertrouwen bleek niet terecht. Want in de afwijzing 4 die ik op 10.01.2014 ontving stelt de plv HOvJ A.C. Maan: "Aangezien de hoofdavocaat-generaal niet een instantie is die kan beslissen over aangiftes heeft hij uw brief ter behandeling aan mij gesteld."

Wellicht had ze me dan ook aanvullend moeten informeren dat een aangifte niet hetzelfde is als een klacht en dat daarvoor verschillende loketten gelden. Maar goed, mijn brief was aangekomen. Vandaar dat deze dan ook aangetekend was verzonden. "Niet ontvangen" is dan geen optie meer, en daarbij treedt de doorzendplicht in werking.

Zonder een heksenjacht te willen ontketenen mag ik in alle redelijkheid wel verlangen dat (juist) het OM zich aan de vigerende regels houdt. En dat er wel eens een (al dan niet opzettelijk) foutje wordt gemaakt begrijp ik ook nog. In zo'n geval biedt je je excuses aan, probeer je de consequenties van je daden te herstellen, en zouden we kunnen overgaan tot de orde van de dag.

Iets vergelijkbaars heeft u al eens eerder kunnen lezen op het HHC in het incident Amsterdamned 5. Ook daarbij was sprake van justiële (in)tolerantie 6, maar na een brief van rechtbank-president Carla Eradus 7 waren we samen tot een compromis gekomen en was de zaak afgehandeld.

De brief en oplossing van Maan vind ik echt niet acceptabel. Ik heb dan ook een bezwaar/beroep 8 aangetekend, en daarin gewezen op de deadline van 27 januari a.s. Het zou immers vervelend zijn als de rechters voortijdig gewraakt zouden moeten worden.