dagboek 18.10.2011
De hoofdagent, of hoe die rangen aldaar ook maar mogen heten, kwam bij mij aan tafel zitten. Hij snapte er helemaal niets van. Drie bejaarde toeristen die rustig aan een tafeltje zaten te eten. Geen psychotisch bloeddoorlopen ogen, heftig zwetend op het voorhoofd, angstig om zich heen kijkende mensen, maar wat oudjes met een bord rijst en döner voor hun neus. Hij wist niet hoe hij het gesprek moest openen, en bovendien sprak hij geen Engels.

Dus ik begon het gesprek maar in het Turks. "Ne istiyorsunuz?", "wat wilt u" of "wat is er", vroeg ik hem. En dit is in het Turks een gewone beschaafde vraag, en niet zoiets van "Wat mot je?" De agent was ook nog steeds verbaasd en antwoorde: "Nee dank je, ik heb al gegeten." Ik had met mijn vraag helemaal niet bedoeld om hem eten aan te bieden, maar wilde deze kans om vriendjes met hem te worden niet laten glippen. "Echt niet?" vroeg ik, "Misschien iets drinken?" Nee, hij bedankte vriendelijk voor het (in tweede instantie gedane) aanbod.

Aan hem was doorgegeven dat er een probleem was. En ik zei dat hij voor problemen maar bij mijn advocaat moest zijn. Ik haalde de business- card van mijn professor (van de Bilkent universiteit, de wijk waar we nu waren) tevoorschijn en gaf die aan hem. Hij begreep het niet en was zichtbaar geschrokken. Een advocaat? En dan nog een bekende professor ook? Dat moment wilde ik even uitbuiten, dus ik haalde mijn windows-GSM telefoon te voorschijn, waarin [*naam*], compleet met foto, onder speed-dial stond en belde haar op. ('savonds om 20:00u, gewoon dag en nacht bereikbaar.) Ik legde in het Engels aan [*naam*] uit wat er zojuist gebeurd was en gaf de telefoon aan de agent. En vervolgens legde de prof aan de nu nog heviger verbaasde agent uit dat ze onmiddellijk twee advocaten zou sturen om ons bij te staan. Naar welk bureau zouden we gaan? En inderdaad, mijn advocaten stonden ons al bij de ingang van het bureau op te wachten, nog voordat wij er met de politie aankwamen. Dat was prima geregeld.