Bij mishandeling is er sprake van een machtsverschil, waarbij het slachtoffer afhankelijk is van de pleger. Het geweld kan lichamelijk, seksueel of psychisch zijn. Voor een veilig thuis: Het houdt niet op, niet vanzelf 1.

Bovenstaande is de voor-een-veilig-thuis campagne van de overheid tegen mishandeling 2. In mijn ogen werkt deze averechts. Het is grievend en onnodig leedtoevoegend voor het slachtoffer. Het wekt de suggestie dat de overheid er is om u te beschermen. En u weet wel beter. Het is niet meer dan het niveau van de biecht van een schijnheilige. "Ik heb de fout gesignaleerd. Ik heb het medegedeeld (via folders, website of biechtstoel). En ik ga vrolijk verder met mijn leven, zonder me ergens iets van aan te trekken."

Helemaal bont maken ze het met de toevoeging: "het houdt niet vanzelf op", en ondertussen draaien de verantwoordelijken zich om en doen er niets aan. Conflicten en problemen uit de weg gaande. Hoe complexer het wordt, des te minder is men geneigd zich er in te verdiepen. Terwijl dan nu juist externe hulp noodzakelijk is. Dat doet pijn. Extra pijn. Het is van het niveau kopschopper. Het slachtoffer ligt weerloos op de grond, en de (mis)dad(ig)er gaat gewoon door. Zich onbekommerend om het lot van het slachtoffer.

Een jaar geleden is er een wet 3 aangenomen die professionals verplicht om melding te maken van mishandeling. Dat klinkt goed. Een positieve intentieverklaring is prachtig. Je moet het melden. Maar dan? De vraag is namelijk wat er vervolgens met die melding gedaan wordt. (En ik heb al vele voorbeelden gepubliceerd: helemaal niets!) Het papier is gewillig. Maar ik reken mensen niet af op hun woorden maar op hun daden.

Zo hebben we de Vaste Kamercommissie voor Veiligheid en Justitie. Voorzitter: Tanja Jadnanansing 4 en een hele rij griffiers 5 die de onbeschoftheid hebben om een melding niet eens te lezen, maar ongezien weg gooien. Beloften worden niet nagekomen, of er wordt zelfs ronduit gelogen en valsheid in geschrifte 6 gepleegd. De foutmelding die u krijgt bij referentie 6 is geen vergissing van het HHC. Het is de officiële verwijzing naar een niet bestaand antwoord. Veel documenten die belastend zijn voor de overheid "verdwijnen" nou eenmaal.

Nog erger is het natuurlijk, zoals in het geval van Frank Leenders, die aangifte deed tegen Joris Demmink wegens kindermisbruik, dat je dan zelf strafrechtelijk vervolgd wordt. Je zal in het vervolg wel gek zijn om een melding te maken. En dat "gek zijn" kan op twee manieren worden uitgelegd.

1. Je bent natuurlijk figuurlijk gek als je aangifte gaat doen tegen jezelf. Want dat is namelijk het probleem waar je tegenaan loopt wanneer je de overheid beschuldigt. Niet de dader wordt gestraft maar het slachtoffer.


2. Je bent natuurlijk letterlijk gek geworden door al dat misbruik, hetgeen kan leiden tot ziektes als PTSS. En wat doet de MSM vervolgens? Omdat je leidt aan PTSS is je verklaring "niet betrouwbaar". Die MSM-journalisten trappen je na, gelijk professionele kopschoppers: "Onbetrouwbare malloot uit ongefundeerde beschuldigingen tegen hoogst respectabele oud SG van het ministerie"

De EO had gisterenavond een reportage in Dit is de dag 7 over ouders die ontdekken dat hun kind is misbruikt en over de nachtmerrie die daarop volgt. Als ouders van een misbruikt kind voelen ze zich volledig in de steek gelaten. In de reportage wordt aandacht gevraagd voor de juridische positie van ouders wiens kind is misbruikt. Kunnen zij beter geholpen worden met de ingrijpende gevolgen van zo'n traumatische gebeurtenis?

Maar natuurlijk, zeggen de politici. We zullen nieuwe wetgeving maken. Folders laten drukken. Websites opzetten. Hé, hier is een idee: Een meldpunt instellen. En een evaluatie natuurlijk. Met een heus rapport. HALLO DAAR! WAKKER WORDEN! Vorige week nog (08.05.2014) hebben jullie over het onderwerp kindemishandeling nog uitgebreid overleg gehad 8. Compleet met een 21 pagina's tellend verslag. Heb je het wel gelezen? Zoja, waarom stel je dan geen Kamervragen over Demmink? Of Wabeke? Of Holthuis? Of Wooldrik? Weet je het antwoord soms al?

Ik ken slechts een paar Kamerleden die zich inzetten voor de rechten van het kind. En die hun nek durven uitsteken tegen de gevestigde orde. Daartoe behoren de Christelijke partijen, waaronder in ieder geval Pieter Omtzigt (BuZa) 9, zijn collega Peter Oskam (VenJ) en Joël Voordewind.

Als Barmhartige Samaritanen trachten zij de echte belangen in het leven te behartigen: een veilig thuis voor een kind. Niet met een webiste of een folder, maar door de verantwoordelijken tot verantwoording te roepen.

Maar de antwoorden van Rutte, Opstelten en Timmermans kennende blijven zij roependen in een woestijn. De woestijn van het desolate indifferente Nederland. Het land waar de Duitse rechter "nog niet eens een asielzoeker" naar toe wil sturen. Zie het HHC-dossier 10.

---

Nawoord redactie: Een melding bij het AMK, zoals de webiste van de overheid voorstelt? Die van mij dateert van 01.07.2011. We zijn drie jaar verder. Ik heb zelfs nog geen foldertje toegestuurd gekregen. Wat ik over de opmerking van de politici in de EO-rapportage denk is niet geschikt voor publicatie.