Het is alleen al een WOB-verzoek of Kamervragen waard om eens te kijken hoeveel het Dossier Demmink de belastingbetaler nou gekost heeft. Dan hebben we het dus niet over zijn eigen buitensporige declaraties 2 en de niet gedeclareerde, maar op-de-grote-hoop gegooide kosten als chauffeurs voor privé gebruik, maar over wat de rest van de overheid aan kosten heeft gemaakt. Kosten die gemaakt zijn omdat ex-minister Piet Hein Donner, thans vice-hoofddoofpotter van de Raad van State, tegen het advies in, in 2002 Demmink toch benoemd heeft als Sec.Gen.

Er zijn Kamervragen gesteld, AIVD onderzoeken ingesteld, rechtszaken gevoerd, WOB-verzoeken behandeld, oriënterende onderzoeken ingesteld, gerechtelijke vooronderzoeken uitgevoerd, getuigenverhoren gehouden, rapporten geschreven, overleg geweest met andere ministeries, speciale woordvoerders geïnstalleerd, en ga zo maar door.

Werkelijk ieder directoraat binnen het Ministerie van Justitie heeft zich hiermee bezig gehouden. Algemene Zaken, Rechtspleging, Voorlichting, Internationale Aangelegenheden. Vervolgens zijn allerlei documenten doorgespit, vervalst, versnipperd, schaduw-boekhoudingen aangelegd, etc. etc. De kosten waarmee Donner de maatschappij heeft opgezadeld moet in de miljoenen lopen. Volstrekt onverantwoord, en je vraagt je dan ook af waarom Donner zo'n eigenwijze dondersteen was.

Het probleem Demmink voert terug naar 1995, en misschien nog wel eerder tot 1980 en het probleem Bouterse 3. Als dat het geval is dan loopt de schade in al die decennia wellicht in de vele miljoenen. Voor zover het HHC weet is alleen het Doofpot Dossier Bernhard nog kostbaarder geweest. Maar het HHC is voornamelijk geïnteresseerd in de verstoorde diplomatieke relaties tussen Turkije en Nederland. De laatste twintig jaar dus, waarbij het toppunt geconcentreerd lijkt rond de affaire Baybaşin.

Vlak voor de Kerst 1995 werd de in London wonende Baybaşin (via België) in Nederland gearresteerd. Illegaal gearresteerd. Er was namelijk geen internationaal arrestatiebevel 4 uitgevaardigd.

Sterker nog, in 2007 bevestigt de "plaatsvervangend" secretaris-generaal (heel "zorgvuldig" niet JD himself) schriftelijk:


Met andere woorden: de arrestatie van Baybaşin was een eenmalig incident, zonder wettelijke of beleidsmatige grondslag.

In 1994 vestigde het gezin Baybaşin, op uitnodiging van de Britse Michael Howard (Home Secretary) en Tony McNulty (Immigration Minister), zich in London. Zijn gezin woont daar nog steeds. Baybaşin mocht vrij reizen naar Düsseldorf (voor zaken) en naar Brussel (voor de oprichting van het Koerdisch Parlement in ballingschap). In Nederland had Baybaşin helemaal niets te zoeken. Hij is in het verleden ooit een keer als toerist in Amsterdam geweest (wie niet?), maar dat was het dan.

Turkije had een probleem. Aan Engeland vragen of ze Baybaşin wilden uitleveren dat ging niet. Engeland gebruikte hem namelijk juist tegen de drugshandel vanuit Turkije. Op Engeland hoefde Turkije dan ook niet te rekenen. Op 05.12.1995 ging Joris Demmink naar Engeland voor overleg. Het liep op niets uit. Maar toen Baybaşin eind December naar Brussel ging zagen ze een buitenkansje. In overleg met de Turkse Ambassade in Den Haag werd er geregeld dat ze zouden proberen Baybaşin naar Amsterdam te lokken. Zodra hij dan op Nederlands grondgebied kwam konden ze hem oppakken.

En aldus gebeurde. Op 24.12.1995 werd Baybasin voor de eerste keer in Nederland (onrechtmatige) gearresteerd op de grensovergang bij Hazeldonk. Zonder arrestatiebevel of ander internationaal beleid. Een eenmalig incident. En uit rechtbank stukken is gebleken dat dit om een "verzoek langs de diplomatieke weg" ging vanuit Turkije. Stukken kunnen, althans worden, niet overlegd.

Maar de uitlevering naar Turkije liep mis. Het was de bedoeling dat Baybaşin onmiddelijk op het vliegtuig werd gezet naar Turkije. Het vliegtuig zou zelfs al onderweg zijn. Het HHC heeft de vluchtplan 5 gegevens opgevraagd, maar Nederland heeft deze niet meer. Eurocontrol heeft aan het HHC bevestigd dat ze die nog wel hebben, maar zonder "court-order" kunnen ze die niet ter beschikking stellen aan derden. Hier ligt dus een taak voor onze overheid, om dit document nog even snel door de schredder te halen.

Op 16.01.1996 ging Joris Demmink opnieuw naar Engeland voor overleg, maar opnieuw zonder resultaat. En nu zat Nederland opgescheept met een groot probleem. Gelukkig wist niemand er wat van af. Voor de Nederlandse media was het stilgehouden. En op 22.01.1996 werd ook de Franse Senaat 6 niet geïnformeerd. Het "grootste succes" tegen de "georganiseerde criminele drugshandelaren" werd doodgezwegen. Baybaşin ging de isolatie in en mocht met niemand contact hebben. En inmiddels zijn we 18½ jaar verder en schrijven de media nog steeds niet over Baybaşin.

Eigenlijk is de enige vraag die nu nog openstaat waarom Winnie niet 'dat Kannie' heeft gezegd. Minister Sorgdrager heeft op zijn minst "gedoogd" dat deze misdaad tegen de menselijkheid kon plaatsvinden. Er is geen andere reden te bedenken dan dat Nederland in 1995 gechanteerd werd. Maar was dat vanwege de directe betrokkenheid van Nederland zelf in de grootschalige drugshandel tijdens de IRT-affaire, ging het om het (vermeende) pedofilie en verkrachtingsdossier wat Turkije over Demmink zou hebben, of is er meer aan de hand?

In ieder geval is komen vast te staan dat onder het mom "staasveiligheid" door meerdere personen zware criminele activiteiten zijn gepleegd. Misdrijven tegen de staat en tegen de democratie. Zeer vele ambtenaren die op zijn minst in aanmerking komen voor wetenschap ex. art.162 Sv, velen daarvan eveneens voor het vernietigen van bewijs ex. art. 189 Sr. en zelfs wegens samenspannen ex. art. 96 Sr 7 en enkelen zelfs die in aanmerking komen voor levenslange gevangenisstraf.