Begin maart van dit jaar gingen de Roestige Spijker verhoren van start. Het was allemaal begonnen in mei 1998 met een 112-belletje van 'Angelique' 1, omdat haar 14-jarige dochter was verkracht door Nico Langenveld. Angelique had een blauw/groene agenda. En daarin stonden de privé (het OM spreekt van piket) telefoonnummers van vier hoge justitie ambtenaren. En zo kwam de zaak (eindelijk) aan het rollen.

Het "bedrijf" van Maasdam werd doorgelicht, en daarmee kwamen ze o.a. uit bij de naam van getuige Bart. Een veertien jarig (14 !) jongentje uit 1973 die destijds (we hebben het dus over 1987) van huis was weggelopen en op het Amsterdamse Centraal Station werd opgepikt door een man van 50+. En toen raakte hij van de regen in de drup. De volgende dag werd hij naar de Festivalbar in de Paardenstraat gebracht en daar aan Alexander van Maasdam voorgesteld.

Via advertenties in De Spartacus een magazine "for gay men" 2 en "about boy-love" 3 werd Amsterdam aangeprezen als het Bangkok 4 van Europa maar dan voor 'gays and boys'. Het richtte zich met name op pedofiele-sex compleet met adressen waar dit te verkrijgen is. Als "cultureel erfgoed" is het tijdschrift uit 1979 en 1980 nog bij de bibliotheek verkrijgbaar. Of bepaalde top-ambtenaren daar in die tijd een abonnement op staatskosten 5 op hadden is niet bekend.

En zo werd dit kleine, bange jongentje verhuurd. Aan vieze oude kerels. En bedreigd en gechanteerd: "We vertellen het aan je ouders. We weten je te vinden. We hebben eerder kinderen vermoord in snuff-movies en laten verdwijnen." Bart verbleef aan het adres Insulindeweg 106-d. Daar waren ook twee chauffeurs. De 'Duitse' Willy Schmitz en Nico Langeveld. Die laatste was degene die de filmopnames maakte. En degene die de dochter van 'Angelique' verkrachtte. In 1998, tien jaar later.

Bart weet veel en heeft veel verteld 5. Een van de meest opmerkelijke zaken die hij onder ede verklaarde was de rol van de Gemeente Amsterdam. Op 16-17 jarige leeftijd, na vier jaar misbruikt te zijn, durfde Bart eindelijk weg te vluchten. Hij kwam bij een pleeggezin in Posterholt (omgeving Roermond, Limburg) terecht.

En zo kwam hij ook in de medische registratie terecht. De Amsterdamse GGD-er 6 ontdekte dat en belde Bart op zijn aquablauwe telefoon. "We weten waar je zit..." En dat gaf hij door aan zijn pooier van Maasdam. Bart kreeg geen keus. Hij kende deze criminele organisatie maar al te goed en had gezien wat ze met andere jongens hadden gedaan. Bart moest terug naar zijn pooier en misbruikers in Amsterdam wilde hij dit overleven.

Op 14.11.1991 presenteerde Ria Breemer in AVRO's Televizier een reportage 6 van Judy Former en Cees van de Wel over jongensprostitutie in Amsterdam. Deze jongens (18+) zouden hun lichaam verkopen om aan drugs te komen. Hoe en waarom ze aan de drugs terecht zijn gekomen wordt overgeslagen. De beroemde "straat in Amsterdam-Oost" wordt in beeld gebracht. Ook een kamer in het bordeel. Er is een gesprek met twee jongens Carsten en Nico. En eentje met Jacco Kooyman, exploitant van bordeel JCI. Deze naam kan ik verder nergens terugvinden.

Deskundige Raphaël Beth van de GGD Amsterdam geeft uitleg over de omvang en de sociale achtergrond van jongensprostitutie.

In Amsterdam, aan de Amstel schuin tegenover de Stopera, ligt de Paardenstraat 7. Achteraan in de hoek zat de Festivalbar waar de jongens verhuurd werden. Op 14.02.1994 (ten tijde van het HIK-onderzoek) had Hans Marijnissen van Trouw 8 een interview met Raphaël Beth. De voorheen Roemeense jongens werden toen vervangen door Tsjechen (Praag).

De politie had de import van Tsjechische jongens in onderzoek. Waar dat toe geleid heeft is onbekend. Af en toe werden er een paar opgepakt, zoals in de Spuistraat. Maar het was een druppel op een gloeiende plaat. Volgens de politie hadden de Amsterdamse bordeelhouders hun eigen bestellijn op Praag. Ze belden hun contactman, en die pikten de daar geronselde jongens op om hen mee terug naar Amsterdam te nemen. "Een telefoontje is voldoende, schijnt het, dan staan er weer tien klaar."

Beth stelt vervolgens: "De jongens zijn nog niet lang genoeg hier om verslaafd te raken, maar je ziet ze afglijden." Daarmee wordt het beeld door de AVRO uit 1991 van de junkie dus ontkracht. Ze doen het niet voor drugs. Ze worden pas later verslaafd (gemaakt). Het lijkt dan ook op mensenhandel. Zagen we in eerdere artikelen dat met geld van het Nederlandse Ministerie van Justitie in 1992 de Hugo de Groot stichting in Praag was opgericht en dat in 2002 ook in het Anne Frank plantsoen mensen werden vervolgd voor de mensenhandel uit Praag, dan heeft deze handel in minderjarigen in ieder geval 10 jaar lang, schijnbaar ongestoord, zijn gang kunnen gaan.

Beth praat verder: "Clubeigenaren zijn er bij gebaat regelmatig vers aanbod te hebben. De jongens uit Tsjechie zijn jong, bij de Nederlandse mannen onbekend, en blank. Een ander voordeel is, dat als de jongens net in Nederland verblijven, zij geheel afhankelijk van de clubeigenaren zijn. Ze stellen geen eisen."

Zo kun je het inderdaad ook zeggen: Ze kunnen geen eisen stellen want ze zijn afhankelijk. Het is maar waarom en voor wie je het 'voordeel' noemt. In juridische termen betekent het dat ze geen vrije wilsbeschikking hebben. Ordinair en misdadig gechanteerd, gegijzeld, misbruikt en mishandeld dus.

Volgens Beth zijn de jongeren argwanend: "Ze zien me of als politieman, of als klant. Een andere mogelijkheid is er niet in hun belevingswereld." Een derde mogelijkheid is natuurlijk allebei. Een 'hulpverlener' en misbruiker tegelijk. Niet slim zo'n bekentenis. Volgens Bart zou Beth later veroordeeld zijn voor pedofilie, maar het HHC heeft daar (nog) geen uitspraak van kunnen vinden. Het hele WOB-gebeuren werkt nog niet zoals het hoort en Plasterk wil het nog verder beperken 9.

Na de aangifte van 'Angelique' gaat op 25.08.1998 het geheime Rolodex-onderzoek van start 10. Het bestaan van de Zandvoort-CD's van de Werkgroep Morkhoven was net bekend geworden.

Drie weken daarvoor, op 03.08.1998 gaf Beth, die tussen 1988 en 1994 vrijwel dagelijks in de Amsterdamse bordelen werkte, een nieuw interview aan Trouw 11.

Uit de schaarse gegevens blijkt dat jongetjes van zeven (7 !) of acht (8 !) jaar in pedofielennetwerken worden opgenomen. Zij worden vaak uitgewisseld tussen vrienden. Beth schat hun aantal op 500, voor een groot deel van Marokkaanse afkomst. Zwakbegaafde of verwarde weglopertjes uit internaten of pleeggezinnen gaan, met ogen op steeltjes, op avontuur in Amsterdam. Op het Centraal Station is altijd wel een 'heer' die hen opvangt.

"Jongens die zonder geld of slaapplaats in Amsterdam belanden, worden in bepaalde discotheken doorverwezen naar seksclubs", zegt Beth. Daarmee bevestigt hij het verhaal van slachtoffer Bart van 10 jaar eerder. En van zijn eigen wetenschap van dit strafbare feit.

Robby van der Plancke (Rolodex pag. 16) wordt genoemd in samenhang met de verdwenen Manuel Schadwald. Hij is de moordenaar van Ulrich, maar zou ook voor Dave, Alex en Warwick hebben gewerkt. Volgens Richard Carl Samson is deze Robby de verbintenis tussen de Dutroux-zaak, de boot Apollo en de Klaas Bruinsma-groep, en kende hij ook JD persoonlijk. Maar Robby zou veilig in Italië zijn opgeborgen, zoals Baybaşin hier in Nederland in de vergeetput zit.

De Trouw-journalist wijst op de advertentieverdiensten vanuit dit circuit voor de concurrenten De Telegraaf, het Algemeen Dagblad en ook de Gay Krant. Tot slot zegt Beth nog: "Het irriteert mij enorm dat politici en beleidsmedewerkers het probleem van minderjarige jongensprostitués stelselmatig negeren." Zestien jaar later is er nog steeds niets veranderd.