Ne mutlu gazeteciyim diyene (Gezegend is zij die zichzelf een journalist noemt) is een kwinkslag naar het motto dat Atatürk in 1933 tijdens het 10-jarig bestaan van de Turkse republiek uitsprak 1. Fréderike Geerdink (1970) 2 is zo'n freelance journaliste. Sinds 2006 verblijft ze in Diyarbakır en schrijft ze over de Koerdische kwestie 3.

In 2014 verscheen haar boek De jongens zijn dood 4 wat gaat over het Turkse bombardement in 2011 op de plaats Uludere. Ze gaf lezingen en door de publiciteit die ze daarmee genereerde ontving ze van de Turkse regering ze het predicaat "Propagandist voor een terroristische organisatie". En dat leverde haar in januari 2015 haar eerste arrestatie in Turkije op.

Doordat ze ook wel eens voor het ANP werkte (en -belangrijk- haar lidmaatschapsgeld had betaald?) had ze meer geluk dan de Koerd Hüseyin Baybaşin of de journalist Micha Kat. De Nederlandse MSM-pers, onder het motto "wij zorgen voor onze jongens" pakte groot uit in alle kranten en op radio en TV. SCHANDE!!! Uiteraard wilde Minister van Buza Bert Koenders van deze publiciteit een graantje meepikken en verklaarde op TV hoe bezorgd hij was en sprak zijn Turkse collega's daar op aan. In april werd ze dan ook vrijgesproken.

Op 07.08.2015 informeerde diezelfde Bert Koenders de Tweede Kamer 5. "De SG van de NAVO heeft tijdens de bijeenkomst benadrukt dat het bondgenootschap solidair is met Turkije en terroristische aanslagen veroordeelt". Dat is lekker algemeen, want niet is gedefinieerd wat onder een terroristische aanslag wordt verstaan. En ook geen woord over het onderwerp wat Fréderike wèl durfde aan te snijden: De bombardementen op Koerden 6. Wordt dat bedoeld met terroristische aanslag?

Fréderike, die minder laf en meer man is dan Bert, doet dat wel. Met gevaar voor eigen leven begaf zij zich in wat de Turken "verboden terrein" noemen. Opnieuw wilde zij de huidige misstanden en burgerslachtoffers onder de aandacht brengen. En dat leverde haar de tweede arrestatie op. En een deportatie. Ze werd gedwongen Turkije te verlaten. Op het vliegtuig gezet met een enkele reis ticket.

"Haar uitzetting is een slechte zaak", aldus minister Bert Koenders tegen het ANP 7. Hoe de uitzetting precies is verlopen kan het ANP u nog niet vertellen.

Uw HHC-verslaggever daarentegen heeft al eerder met dit bijltje gehakt: vijf arrestaties en meerdere uitzettingen in Turkije en geen Thomas Bruning, geen Bert Koenders, geen opportunistische politicus of andere haan die er naar kraaide.

Wat achtergrondinformatie uit de eerste hand van een ervaringsdeskundige: Wanneer je bent opgepakt is je vrijheid ontnomen. Je bent gewoon een gevangene. Een eventuele tas of baggage wordt gecontroleerd. Spullen waarvan de autoriteiten vinden dat je ze niet bij je mag hebben worden afgenomen. Bij mijn deportatie in 2013 ging het slechts om een fles tax-free drank. Ze willen geen dronken amokmakers. Begrijpelijk. Overigens was de Turkse politie buitengewoon aardig tegen mij en kreeg ik 's-avonds één glaasje (uit eigen fles) aangeboden, hetgeen ik overigens afsloeg.

Mijn telefoon, laptop, opladers, et cetera mocht ik gewoon behouden. Daardoor kon ik wat foto's ter bewijs maken 8. Je wordt in de "reizigersruimte" geplaatst. Een gevangenis zonder tralies. Maar wel met bewaking.

Op de achtergrond vindt overleg plaats. De uitvoerende politie neemt contact op met hun bazen. Koortsachtig overleg, want een "internationaal incident" ligt in het verschiet. Bert Koenders zou eens boos kunnen worden...

Men gaat op zoek naar de eerste de beste vlucht naar "waar je naartoe wilt". Dit is belangrijk. Wettelijk gezien zouden ze je gewoon over de grens kunnen kieperen. Bijvoorbeeld naar Syrië of een ander land in de regio. EU-land Griekenland bijvoorbeeld. Dan mag je het daarna zelf uitzoeken.

Mijn voorkeur was destijds Nederland. Of nee, Turkije. Ik verdomde het om weg te gaan. Mijn ontvoerde en mishandelde dochter achterlaten? Al mijn gestolen bezittingen kwijt raken? Nee, ik wilde niet weg, maar moest toch.

En dan komt de Chinese "de-ter-dood-veroordeelde-moet-de-kogel-zelf-betalen" tactiek. Of ik maar even geld op tafel wilde leggen voor het ticket. Nou, nee dus. Dan komen de dreigementen. Als ik niet zou betalen zou ik ook geen eten meer krijgen. Een soort van onvrijwillige hongerstaking dus.

Maar dan kennen ze de pitbull mentaliteit van uw verslaggever nog niet. Naar Jan van Speijk's 9 "...en een infame Brabander worden? Dan liever de lucht in." sprak ik de woorden uit: "Dan blijf ik liever op de grond." Ik weigerde te betalen voor een weg-vlieg-ticket. De triomf was van korte duur. Hoe en wie het geld bij elkaar heeft gelapt weet ik niet, maar uiteindelijk zat ik (zonder paspoort) in het toetstel. Eerst aangekomen op Nederlandse grond kreeg ik mijn paspoort weer terug.

Vanmiddag organiseert de NVJ een demonstratie bij de Turkse Ambassade in Den Haag. Het HHC doet daartoe géén oproep. Ook zal het HHC niet aanwezig zijn. Het HHC heeft wel maar verkondigt géén mening over Turkije (terwijl ik toch heel veel te vertellen heb). Want ik wil geen "provocateur" zijn. Ik wil geen strafblad. Het belang van mijn door Turkije gegijzelde dochter gaat voor!

Nu BUZA en de NVJ hiermee toch druk bezig zijn:

Zij dienen zich tegelijk óók

voor mij en mijn dochter in te zetten...