De familie Baybaşin zijn groot grond- en marmergroeven eigenaren. Al op jeugdige leeftijd zat Baybaşin in de handel. Aanvankelijk hield hij zich nog bezig met transport tussen o.a. Syrië en Turkijë. Dat was inclusief de smokkel van sigaretten voor de in het Oosten van Turkije gelegerde militairen. Zo kwam hij ook al vroeg in contact met de legerleiding. Maar al spoedig besefte hij dat hij daarmee onvoldoende kon doen voor zijn volk. Hij is dan ook een industrie gestart en liet een gigantisch aggregaat aanrukken om dit op poten te zetten. De handel in marmer en graniet is een internationale wereldhandel. En als zodanig reisde Hüseyin veel internationaal. Hij bezat dan ook een diplomatiek (groen) paspoort. Hij wist zijn streek tot bloei te brengen en werd geprezen als een aanstormend economisch talent.

Dankzij deze contacten fungeerde hij ook als liaison voor de Turkse overheid. Hij had een eigen chauffeur die afkomstig was van de MIT, de Turkse National Intelligence Organization. (Deze chauffeur was overigens getrouwd met een Nederlandse vrouw.) Die chauffeur was altijd bij hem (en daarmee een getuige/alibi). In Turkije is het gebruikelijk dat mensen met een hoge positie een eigen chauffeur hebben. (Vergelijk dit ook met de chauffeur van Bin Laden). Enerzijds om hem te assisteren (ook met de talen), anderzijds om hem te controleren. Vanuit deze handelsactiviteiten kwam hij ook in Engeland terecht. Daar werd hij echter in 1984 gearresteerd "vanwege zijn diplomatieke paspoort". (Daar kom ik straks nog op terug.)

Zo werd in 2011 nog door Turkije een Nederlandse spion uitgezet (naam bekend bij redactie), die werkzaam was via de ambassade in Ankara.

Maar in 1988 (voor de val van de Berlijnse muur op 9.11.1989) ging dat nog anders. Er vond toen een gevangenen uitruil plaats. In Turkijë zat de Engelse spion A.S. (naam bekend bij de redactie) die levenslang had gekregen. De Engelsen wilden hem terug. En de Turken wilden hun Baybaşin terug.

In de tussentijd hadden de media er lucht van gekregen en de cameraploegen stonden klaar op het vliegveld van Istanbul om hun held te onthalen. De Engelse politieagenten begrepen er niets van toen ze van de Turken opdracht kregen om zijn handboeien open te maken en hem onmiddellijk vrij te laten.

Het verhaal van de Koerden is zeer uitgebreid. Laten we voor dit artikel de situatie samenvatten door ze te vergelijken met die Swarte uit de tijd van Nelson Mandela in Zuid Afrika. Onderdrukt, armoede, geen scholing, geen rechten, verboden hun eigen taal te spreken en liederen te zingen.

En dat terwijl het gebied van Koerdistan rijk is aan grondstoffen. Ze zouden dus goed voor zichzelf kunnen zorgen. Maar dat geven de machthebbers natuurlijk niet op. Koerdistan mag niet worden afgescheiden, en alle baten en opbrengsten moeten naar de regeringen van de diverse landen vloeien in plaats van deze aan te wenden voor de bevolking.

Natuurlijk pikken de mensen dat niet. En zo ontstond het onafhankelijkheidsgevoel. In 1978 wordt de PKK opgericht, het militante deel van de Koerdische afscheidingsbeweging. In 1984 werd deze door Turkije verboden, en ook internationale landen (waaronder Nederland) hebben de PKK nu geregistreerd als een terroristische beweging. Dat is logisch in het bekrompen denkwereldje van de regeringsleiders: "Als je niet voor ons bent, dan ben je tegen ons, dus een terrorist." En dat terwijl ze alleen maar voor zichzelf zijn, en niet tegen anderen.

En in dat zelfde jaar dat de PKK verboden werd (1984) werd dus ook Baybaşin in Engeland gearresteerd. En dat lijkt vreemd, want Baybaşin was juist tegen de PKK en voor een vreedzame oplossing. En alszodanig was hij juist bemiddelaar tussen de Turkse overheid en de PKK. (Hier kom ik in een volgende publicatie op terug.) Baybaşin's streven was om zijn regio sociaal omhoog te helpen, door het aanleggen van sportvelden, het creëren van sociale voorzieningen als scholen en ziekenhuizen. Baybaşin werd dan in 1988 ook als held onthaald en de Turkse regering hoopte dat hij zich weer wilde inzetten voor de bemiddeling tussen Turkije, de Koerden en de PKK.

Maar de regering van dat moment verstond onder bemiddeling iets anders dan Baybaşin voor ogen stond. Hij wilde geen onderdanigheid, maar juist kansen en een toekomst scheppen voor zijn volk. En vanaf dat moment werd Baybaşin door de regering niet langer meer gezien als een liaison, maar als een verrader.

Meer dan 3000 Koerdische dorpen werden vernield. Mensen werden opgepakt en "verdwenen". Baybaşin zelf werd gemarteld, o.a. door ophanging met zijn voeten van de grond en vervolgens stroomstoten via zijn pink naar zijn grote teen. (bron: Medisch rapport 12.04.1989 Forensisch arts Cengiz Yeğinaltay, in opdracht van de Forensische-medische Raad van het Turkse ministerie van justitie.)

Dit zelfde rapport kende de toenmalige minister van Justitie in het kabinet Kok 1 Winnie Sorgdrager (22.08.1994 - 03.08.1998) ook. Desondanks probeerde zij Baybaşin uitgeleverd te krijgen. (Zie ook de telefoonnotitie over de vakantie van Joris Demmink in juli 1997.)

Gelukkig wist de Hoge Raad de snode plannen van onze overheid op 28.10.1997 nog tegen te houden.

In 1992 werd het bedrijf van Baybaşin geconfisqueerd en platgebrand. Baybaşin vluchtte toen maar het land uit, naar Zuid-Afrika. Op 22 oktober 1993 werd zijn stad Licé in brand gestoken. 249 winkels en 421 huizen werden vernield. Tenminste 728 personen zijn vermoord om politieke redenen.

In 1994 vestigde Baybaşin zich met zijn vrouw en 4 kinderen opnieuw in Engeland. Hij heeft toen (naast de Turkse) de Engelse nationaliteit aangevraagd. Zijn vrouw en kinderen hebben die inmiddels gekregen. De aanvraag van Baybaşin loopt nog (omdat hij in de tussentijd in Nederland in de gevangenis verdween). Hij was druk bezig met het oprichten van een Koerdisch Parlement in Ballingschap te Brussel.

Vanuit zijn aanvraag en werkzaamheden had hij toestemming van de Engelse regering om vrij te reizen naar Frankrijk, Begië en Duitsland (Frankfurt). Nederland stond niet op zijn lijst. Dus wanneer hij daarna toe zou willen gaan dan moest hij daar eerst toestemming voor aanvragen bij de Engelse overheid.

Tot die tijd was Baybaşin nog nooit in Nederland geweest op één keer een weekendje in Amsterdam. Berichten in de media als zou Baybaşin al sinds 1992 in Amsterdam bezig zijn om een drugsimperium op te bouwen kloppen dus niet. Hij zat toen in Zuid Afrika. De drugshandel in Nederland was in die tijd in handen van Klaas Bruinsma (met zijn Mabel Wisse Smit?) en werd in 1991 overgenomen door Etienne Urka. En ook de politie en het OM zat er tot over hun oren in. In Nederland was dat het IRT, compleet met tapvervalsing o.l.v. Hugo Hillenaar.


Let goed op:

1. We hebben het over 1999, 6 jaar nadat de Tweede kamer de regering verboden heeft om nog langer IRT-toestanden uit te halen!
   
2. In 1997 beschikten de Turken dus nog niet over deze informatie, en volgens de verklaringen van de Nederlandse ambtenaren zouden ze pas op 27.02.1998 voor het eerst contact hebben gehad met Turkije.
   

Terug naar de Koerdische zaak. Op 17.12.1995 vaardigde Turkije (mogelijk in samenspanning met Nederland) een "internationaal arrestatie bevel" uit (zoals dat mogelijk ook tussen Polen en Nederland gebeurde in de zaak Robert Hörchner, waarbij ook het drugsteam van het OM, Cornelis van Doorn en Hugo Hillenaar, een rol speelden). De details van dat (onterechte) arrestatiebevel komt in een volgende publicatie.

Baybaşin wist in ieder geval van niets, en ook de Engelsen niet, terwijl die toch gewoon het adres van hem hadden. Baybaşin werd niet gearresteerd. Op 24.12.1995, de dag voor Kerstmis en de dag voor zijn verjaardag, had Baybaşin een bijeenkomst in Brussel. Hij was ingecheckt in zijn hotel, en ook zijn auto stond daar gewoon geparkeerd. Als Baybaşin zich van enig kwaad bewust was zou hij wel Mission Impossible activiteiten hebben uitgehaald. Baybaşin was wel op zijn hoede voor moordaanslagen, maar niet voor verraad.

Die dag had hij een afspraak met zijn zakenpartner en vriend G. (naam bij de redactie bekend). Hij vertrouwde die man (overigens nog steeds) maar hij was wel de oorzaak dat Baybaşin kon worden opgepakt. Ze zouden in het hotel in Brussel besprekingen hebben.

Maar de Turken wisten dat en volgens Baybaşin organiseerde het consulaat in Nederland een val. De avond daarvoor (dus 23.12.1995) nodigden ze Baybaşin's vriend/partner uit en overtuigden hem dat hij op zijn beurt Baybaşin weer moest proberen te overtuigen om zich opnieuw voor de Turkse overheid in te zetten ten behoeve van de Koerdische zaak. Maar daarbij werd een spelletje gespeeld. Ze voeren zijn partner G. dronken en maakten hem ziek, zodat hij de volgende dag niet naar Brussel zou kunnen rijden voor zijn bespreking.

Op die bewuste dag voor Kerstmis werd Baybaşin dan ook gebeld en hem gevraagd of hij naar Amsterdam wilde komen. Ze zouden alles voor hem regelen. Een auto met chauffeur zou hem komen ophalen in Brussel. (Terwijl Baybaşin zelf met de auto was en die bij zijn hotel stond.) Baybaşin stemde in, bracht de Engelse overheid van zijn reisplannen op de hoogte (omdat hij van de Engelsen toestemming nodig had om naar Nederland te mogen reizen) en in de loop van de dag werd hij opgehaald. De bevestigende verklaringen van de Engelsen zitten in het dossier.

Zoals de Nederlandse staat gebruik maakt van (door de rechter verboden) kinderlokker-lokkers werd nu een "volwassene-lokker" gebruikt. Door de Turken in samenspanning met Nederland. Baybaşin had immers niets te zoeken in Nederland, en de Nederlanders konden hem alleen oppakken als Baybaşin naar Nederland, het land van de gretige uitleveraars, kon worden gelokt. Vanaf het hotel werd zijn auto al gevolgd door politieagenten op de motor. Baybaşin vond dat vreemd, maar was in die tijd bang voor moordaanslagen door de Turkse overheid. Voor die politie was hij (toen nog) niet bang.

En bij de grens stonden ze hem op te wachten. De politie in vol ornaat uitgerukt om Baybaşin te arresteren op Nederlands grondgebied.


Nota Bene: Nederland had tot dat moment helemaal niets met Baybaşin te maken. De vraag is hoe Nederland wist dat Baybaşin precies op die dag de grens zou overgaan. Hij was hier immers nog nooit geweest en had hier niets te zoeken. Hij is er gewoon naar toe gelokt met het enkele doel om hem uit te leveren. Net zoals Sabir K. onder valse voorwendselen naar Nederland is gelokt om hem te kunnen uitleveren aan de Amerikanen. (En ook daarbij heeft de rechter Sabir hiervoor behoed!) Waarom willen die ministers toch zo graag mensen verraden voor andere landen? Wat is daarvan het belang van Nederland?