Je Maintiendrai, ik zal handhaven. Een beetje een korte zin. Onderwerp en werkwoord. Geen voorwerpen, al dan niet leidend of meewerkend. Natuurlijk zijn er wel lijdende voorwerpen, maar die worden niet benoemd.

Op deze manier blijft het onduidelijk wat wordt gehandhaafd. Vaak is het niet wat u zou denken: de wet. De wet speelt namelijk een ondergeschikte rol voor de overheid. De wet is er voor tegen de burgers, en niet voor tegen de overheid.

Nadat we eerst de Koning van Hispanje altijd geëerd hebben, vervolgens aan Napoleon onze belasting moesten afstaan, was het welletjes en wilden we in 1840 onze eigen grondwet. Met daarin eigenlijk maar twee regels:

1. De burger mag alles (tenzij iets verboden is), de overheid mag niets (tenzij het iets moet).
2. In het geval van onduidelijkheid heeft de burger altijd gelijk en is regel 1 van toepassing.

Simpel toch? Met dit soort eenvoudige regels kan iedereen politicus worden. En dat is nou net het probleem. Er is geen toelatingsexamen of diploma vereist om premier of minister te worden. En daardoor begrijpen onze wetgevers het vaak niet helemaal. Zij leven in de veronderstelling dat de burger er is voor de overheid en niet andersom. Dat zie je ook terugkomen in de wetgeving. Ik zie alleen maar salarisverhogingen en woon-werk-verkeer compensaties voor ministers en ambtenaren worden toegepast, terwijl de krant vandaag meldt dat de baas juist vraagt om salaris in te leveren.

Dit weekend was ook "de ambassade" weer eens in het nieuws. Deze keer i.v.m. Rusland. De natuurbeschermers van Greenpeace zitten in ieder geval nog twee maanden in voorarrest. "De regering probeert de kwestie momenteel via de diplomatieke weg op te lossen. Volgens de zegsman heeft een Nederlandse consulair medewerker zondag contact gehad met de twee activisten. Ook de komende tijd krijgen de Nederlanders consulaire bijstand", laat de woordvoerder weten.

Dat klinkt fantastisch. Je zou haast denken dat onze overheid de burgers in den vreemde echt bijstaat. Uit (zeer uitgebreide) ervaring kan ik u hier wel wat achtergrondinformatie over geven. Het "contact" dat ze gehad hebben betekent vaak dat de gevangene de ambassade belt. Niet andersom. En het antwoord dat je dan van de ambassade krijgt luidt vervolgens: "Wij kunnen/zullen niets voor u doen". Tot zover de consulaire bijstand. Je hebt nog meer aan een priester.

Overigens moet ik erbij zeggen dat de reacties op De Telegrof bij dit onderwerp verbijsterend zijn. Zoveel dommigheid op één pagina heb ik nog nooit gezien. Maar dat was voorspelbaar. Niet alleen de gemiddelde telegraaflezer (waaronder ondergetekende) maar ook de reactie-mogelijkheid van de Telegrof-redactie sturen daar op aan. Bij de Telegrof mag u namelijk alleen maar reageren op demagogische onderwerpen. Bij andere onderwerpen, zoals regering en koningshuis, wordt de commentaarmogelijkheid steevast afgesloten. Kennelijk biedt de Telegraaf haar adverteerders slechts een voorgeselecteerde doelgroep aan.

Een tweede bericht wat mijn aandacht trok gaat over een fotograaf die geen visum krijgt voor Rusland. Als het bericht klopt (bij kranten mag je daar niet van uitgaan) dan zou deze World Press Photo Award winnaar vorig jaar de wet in Rusland hebben overtreden en is hij daarvoor zelfs in Rusland gearresteerd en kort vastgehouden. In dat geval is het begrijpelijk dat een Persona Non Grata niet zo makkelijk meer een visum krijgt.

Toch bericht de krant dat "De Nederlandse ambassade in Moskou het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken om opheldering heeft gevraagd." Ook daarover kan ik u uit persoonlijke ervaring berichten. Zodra u vraagt "wat voor opheldering is gevraagd" kost het veel moeite om een antwoord te geven. (Zie de brief hiernaast.) U begrijpt dat hierdoor complot twijfels ontstaan.

Zoals u hierboven hebt kunnen lezen is "de diplomatieke" weg vaak kansrijker dan een hakken-in-het-zand opstelling. Om die (persoonlijke) reden kies ik er voor om de rol van de Nederlandse Ambassade in Turkije en het Turkse Consulaat in Nederland hier vooralsnog niet in te betrekken. Niet alleen wet-overtredende fotografen krijgen geen visum, maar soms ook eerzame burgers niet, terwijl die de overheid alleen maar er op wijzen dat zij hun eigen wetten overtreden. Ik neem u vandaag dan ook mee terug in de tijd naar de Engelse Ambassade. Daar heeft een Nederlander geen visum voor nodig, dus dat moet ik veilig kunnen doen.

U heeft reeds kunnen lezen hoe er een val is opgezet waarbij twijfels bestaan over de rechtmatigheid van het IAB. Baybaşin woonde namenlijk in Engeland en had helemaal niets te zoeken in Nederland. Zeker niet op de dag voor Kerstmis, die ook nog eens zijn verjaardag is.

Eind 1994 keerde Baybaşin terug naar Engeland. Dat lijkt een beetje vreemd. In het artikel over de muizenval heeft u namenlijk kunnen lezen dat Baybaşin in Engeland in 1984 een forse gevangenisstraf had gekregen en dat hij in 1988 is vrijgekomen vanwege een "spionnen-uitruil" met Turkije. Waarom ga je dan later weer terug naar het land waar je een strafblad hebt?

Het antwoord daarop is simpel: Op uitnodiging van de Britse overheid!

Mensen die iets te bieden hebben aan een land zijn meestal welkom om te immigreren. Het kan zijn dat u geld hebt, of andere waardevolle zaken (zoals informatie). Edward Snowden, de NSA-klokkenluider, is welkom in Rusland. En Baybaşin is om dezelfde reden welkom in Engeland. Hij heeft namelijk heel veel informatie en contacten over de criminele activiteiten van de Turkse overheid.

Eind 1994 werd Baybaşin gevraagd om, via Gibraltar, naar Engeland te komen. Zijn eerste contacten met de Britse douane en accijnsdiensten was in een hotel vlak bij de Tower Bridge in London. Zij rekruteerden Baybaşin als een informant. Baybaşin wist namelijk veel over de betrokkenheid van "senior Turkish politicians and officials" binnen de heroïne handel.

En u begrijpt het al: De Britten blij, de Turken niet. Deze man moest goedschiks of kwaadschiks het zwijgen worden opgelegd. Maar van de Engelsen hoefden de Turken geen hulp te verwachten. Integendeel, de toenmalige minister van immigratie Tony McNulty hielp de Baybaşins aan officiële documenten en hij zou zelfs de Nederlandse regering hebben aangeschreven na de arrestatie van Baybaşin. (Dat wordt een nieuw WOB-verzoek!)

De rest van het verhaal dat in The Guardian staat, over het gang-gebeuren, is gedateerd. Het artikel stamt uit 2006 en is dus 12 jaar later geschreven, onder nieuwe omstandigheden. Baybaşin zelf spreekt dat expliciet tegen en heeft een heel andere kant van het verhaal. Maar dat gaat u nog van me krijgen.

Wat voor dit moment belangrijk is om te weten: Als Baybaşin (volgens de Engelse overheid!) destijds een informant was over criminele activiteiten binnen de Turke overheid, dan is een ieder die deze criminelen heeft geholpen (door Baybaşin uit te schakelen) dus medeplichtig aan (of zelfs lid van) een criminele organisatie. En inderdaad, die (vermeende) medeplichtige leden bevinden zich binnen de Nederlandse overheid, Nederlandse justitie èn Nederlandse rechters. Op het hoogste niveau! U begrijpt daarom waarom de overheid dit niet wil uitzoeken. Tot zover de onafhankelijke rechtsstaat...