Ik heb Baybaşin een paar maanden geleden voor het eerst ontmoet. Vanwege persoonlijke omstandigheden ben ik een jaar geleden gestuit op de affaire Demmink. En daarbij kun je niet voorbij gaan aan de affaire Baybasşin. (En aan de IRT-affaire, en aan de affaire Frans H., en aan de affaire Hörchner, en aan...)

Ik kom uit een goed nest, Katholiek opgevoed door de paters van het Bisdom Den Bosch, bewust van goed en kwaad. Naïef ook. Inmiddels 55 jaar, geloofde ik enkele jaren geleden nog in de goedheid van mensen. De duivel is meer iets voor gereformeerden. Als iets in de krant werd geschreven zou dat wel de waarheid zijn, zelfs als dat om De Telegraaf ging.

Inmiddels ben ik door schade (zonder schande) wijzer geworden. Ik weet, en heb schriftelijk bewijs, dat ook een "quasi objectieve" Sanoma met hun website NU.nl onderdeel uitmaakt van het Haagse Complot. En onze overheid is al helemaal niet te vertrouwen. En dat weet de overheid ook, reden waarom ze een Pikmeer-arrest hebben verzonnen. De ambtenaar wil net als de diplomaat onschendbaar zijn wanneer ze hun criminele misdaden ontplooien.

Mijn boodschap is gelijk aan die van Julian Assange: "If you want the truth, just seek it out for yourself. That's what they are afraid of. You." En vanuit die gedachte besloot ik Baybaşin zelf op te zoeken. De Capo-di-Tuti-Capi. De meest gezochte man van Europa: Baybaşin in de gevangenis PI Nieuwegein.

Inmiddels heb ik hem een aantal keren not dead but alive gesproken. Maar recentelijk is hij overgeplaatst naar Veenhuizen (Norg - Groningen). Vanuit Brabant is dat meer dan 200 km enkele reis. (En aangezien ik daar niet wilde achterblijven ook retour 200 km.) Ik besloot daarom om samen te reizen met twee andere Brabo's: Robert Hörchner en zijn vrouw Annelies.

Het werd een dagje uit voor ons. Broodjes en koffie mee voor onderweg. Aapjes kijken in de Groningse dierentuin, opgesloten achter de tralies gelijk bedreigde en bedreigende roofdieren. En daar aangekomen ervoer ik opnieuw de intense schok: Kleine kinderen die met hun mamma op bezoek mochten bij pappa. Wat hun pappa's ook hadden gedaan, de kinderen kregen daar van de staat ook automatisch (psychisch) levenslang bij. Onze overheid heeft nog veel te leren.

De omgeving is een verbetering. Het kille beton van Nieuwegein was vervangen door het koude, nevelige landschap van Groningen. Veel groen. Helaas ben ik vergeten foto's te maken (van de buitenkant, van de binnenkant mag niet vanwege "staatsgeheim"), dus ik heb er eentje van internet afgeplukt die naar mijn mening de beste sfeerindruk geeft: een open dierentuin (geen beestentuin).

Baybaşin zag er goed uit. Hij had duidelijk een andere kapper dan die in Nieuwegein. De frisse buitenlucht zag je op zijn gezicht. En de begroeting was hartelijk. Vier slachtoffers van een (opzettelijk) falend justitieel apparaat, maar, zoals ook de ellende in militaire dienst verbroedert, vier vrienden voor het leven. De ontvangstruimte had grote ramen, met zicht op de tuin. Vanwege de grauwe bewoling en mist was er helaas geen zonnetje. En ook de fles wijn en borrelnootjes ontbraken. Maar voor de rest hadden we een leuke en ontspannen tijd. Vrienden, vrolijk lachend, af en toe schaterend, even alle ons aangedane ellende vergetende. Op een menswaardige wijze met elkaar omgaan in een onmenswaardige situatie.

De omstandigheden zijn daar duidelijk beter. Baybaşin heeft een kamer op de eerste verdieping, waardoor hij door het raam kan uitzien over Groen Groningen, de illusie van vrijheid. Verder heeft hij daar een eigen "kantoor/attelier". Hij kan daar zijn hobby schilderen uitoefenen, zijn producties opslaan, en zelfs les geven aan mede gedetineerden. Verder beschikt Baybaşin over een "eigen" tuintje, waarin hij graag bezig is. De bezoekuren zijn ruimhartiger. Twee uur in plaats van één uur.

En het beste van alles: Hij mag één uur per week video-skypen met zijn familie in Engeland. Een man die al ACHTTIEN JAAR ten onrechte is opgesloten door Nederland, om een paar echte criminelen buiten de gevangenis te kunnen houden, kan eidelijk weer eens contact hebben met zijn kinderen. Andere levens die vernield zijn door onze overheid omdat ze gedwongen werden op te groeien zonder vader.

Baybaşin is realistisch. Formeel genomen is zijn situatie uitzichtloos. Levenslang in Nederland is ècht levenslang. Onmenselijk en veroordeeld door het Europese Hof trekt onze overheid zich niets aan van mensenrechten. Ze ruilen kinderen voor aardappelen, gooien onschuldigen in de Middeleeuwse vergeetputten van Groningen, en zullen onze wetten niet aanpassen aan de menselijkheid. Ja, zodra de Demminkjes en de Donnertjes zelf aan de beurt zijn. Wanneer die misschien op 90-jarige leeftijd eindelijk voor de rechter komen.

Maar hij heeft ook duidelijk nieuwe hoop gekregen. De huidige ontwikkelingen lijken gunstig. De artikel 12 procedure van de Turkse slachtoffers. Het herzieningsverzoek bij de Hoge Raad. Het tij lijkt te keren. En er zijn meer gunstige ontwikkelingen ten aanzien van het bewijsmateriaal die ik helaas vanwege de vertrouwelijkheid op dit moment niet met u kan delen.

Ik begrijp dat u nieuwsgierig bent, op zoek naar de laatste feiten en roddels. Maar het belang van Baybaşin vereist in dit stadium enige media-terughoudendheid. Op eentje na. Die kan ik u wel geven:

U weet dat in de zaak Demmink/Baybaşin de gerechtshoven van 's-Gravenhage en 's-Hertogenbosch zichzelf gediskwalificeerd hebben. Of Arnhem, gezien de IRT-affaire die de oorzaak van al deze ellende is, wel geschikt is kan ik op dit moment niet beoordelen. En het Openbaar Ministerie zelf ook niet. Vandaar dat ze maar het zekere voor het onzekere hebben genomen...

Niet de Advocaat Generaal van het Hof Arnhem behandelt de artikel 12 procedure, maar de Advocaat Generaal van het Hof Den Bosch! U weet wel van het Hof dat reeds tot over zijn oren in de tap-vervalsingen zit, verschoont zich om te oordelen, maar niet om te "onderzoeken". En ik heb u nog veel meer te vertellen, maar dat komt later.